Τα πίσω πόδια του ήταν μακριά και
δυνατά. Η ταχύτητα που του έδιναν αντιστάθμιζε, σε μεγάλο βαθμό, τη δύναμη και
την αγριότητα των θηρευτών του. Ήταν δύσκολο θήραμα, κάτι που τον γέμιζε
περηφάνια κάθε βράδυ που επέστρεφε στο λαγούμι του. Ήταν παράξενη αυτή η
σκοτεινή και υγρή αίσθηση ασφάλειας που τον πλημμύριζε όταν λούφαζε βαθιά μέσα
στη γη. Ήταν σα μια επιστροφή στη μήτρα, αφήνοντας απ’ έξω τον μοναδικό του
φίλο, τον φόβο. Ανακούφιση και μοναξιά, μέχρι το επόμενο πρωινό…
--<>--<>--<>--<>--
Η
χελώνα μόλις που πρόλαβε να δει το λαγό να χώνεται στην τρύπα του ανάμεσα στα
χόρτα, με τη βιασύνη του φόβου. Κοντοστάθηκε προβληματισμένη. Ήταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι ένα τόσο
γρήγορο πλάσμα ήταν δέσμιο μιας τρύπας όταν έπεφτε η νύχτα. Όσο αστραπιαία κι
αν έτρεχε όλη μέρα, γύριζε πάντα στο ίδιο σημείο. Έκανε κύκλους σε όλη του τη
ζωή. Κύκλους, παρέα με τον αόρατο φίλο του.
Κοίταξε
το καβούκι της με ευγνωμοσύνη και μ’ ένα χελωνίσιο χαμόγελο συνέχισε τον
αργόσυρτο βηματισμό της. Τελικά, πρέπει να πηγαίνεις αργά για να πας μακριά.
Αργά και προσεκτικά. Με μια πλήρη μοναχικότητα που διώχνει μακριά κάθε μοναξιά.
Η στιγμιαία κατανόηση αυτού του γεγονότος έφερε μια πηγαία χαρά, μια πρωτόγνωρη
αίσθηση ζωντάνιας. Κι ας διαφωνούσαν μ’ αυτό όλοι οι λαγοί του κόσμου!
Το ψαράκι ευχήθηκε να μπορούσε να σηκώσει τη γυάλα στην πλάτη του. Για να πάει που; Ίσως λίγο πιο πέρα από δω. Για κάποιο παράξενο λόγο, αυτό του φαινόταν αρκετό...
